Анархичната состојба во земјата придонела и во XVIII век да продолжи мигрирањето на населението во велешко, поместување на селските населби, преселување во градот и иселување во подалечни земји.

Во почетокот занаетчии и трговци биле истите луѓе, работеле по порачка и сами ги продавале своите производи. Градските занаетчии и трговци биле организирани во еснафи со своја управа. Занимањата воглавно биле распоредени по верска и народна основа. Сарачи, опинчари, налбати, кожари (табаци) и бербери обично биле Турците. Житари, самарџии, кујунџии и ќуркчии, (кожувари) биле од редовите на Власите, а ковачи, џамбази и решетари биле Циганите. Работилниците и дуќаните биле сместени во централниот дел на градот, во чаршијата или пазарот, по чија местоположба денес тој дел од градот се вика Долни Дуќани. Сарачката или (турската) чаршија била лоцирана на просторот меѓу мостот на Вардар и мостот на Дервенскиот поток.

Изобилството на глина како суровина во Велес довело до забрзан развој на грнчарството а развиеното пчеларство пак до производство и преработка на восок. Реката Вардар овозможила жителите на Велес да го развијат мелничарството. Имено во XVI век на р.Вардар имало 34 воденици и 3 валавници. Велес во овој период се развил во мелнички центар за многу пошироко подрачје од она што го зафаќала неговата нахија. Еден дел од велешани ја користеле реката за риболов за што граделе специјални ловишта (далјани). Но реката се користела и како воден пат за трговците кои со кораби (гемии) од Скопје ја спуштале стоката (најчесто жито) во Велес. Производите од велешката чаршија биле барани се подалеку. За развојот на трговијата придонесувале и панѓурите што биле одржувани во Велес и во околните села.

Чекорел Велес забрзано кон својот стопански зенит, без оглед што службено се викал Ќупрули, без оглед на ајдутството, без оглед на зулумите. Вкрстените патишта му донеле културен развој, цивилизациски подем, урбанистичка слика на градот што ќе биде прв на Балканот во многу настани што го обележуваат следниот XIX век.