Во западниот дел од градот на височина од 150м. над реката, доминира специфична длабнатина од изгаснат вулкански кратер, кој велешани го викаат Вршник, а Турцирте Бузаана (ледница).


Во средината на XIX век Велес бил поделен на 12 маала, а Велешката каза ја сочинувале околу 100 села. Тешката феудална анархија и се поголемиот занаетчиски развој од XVIII век сега ги дополниле терзискиот, кираџискиот, бавчаванџискиот, калајџискиот, брашнарскиот, лебарскиот, аџискиот, воденичарскиот, папуџискиот, абаџискиот, бојаџискиот, самарџискиот, дулгерскиот, сарачкиот, ситничарскиот и др.занаети.

Вака развиениот и разгранетиот занаетчиски производен систем ја издвоил трговијата како посебна гранка. Трговците ги снабдувале занаетчиите со суровини и ја продавале нивната стока ширум Балканот и Европа. Во развојот на трговијата пресудна била поволната географска положба на Велес и неговата добро разгранета патна мрежа. Така во XIX век Велес прераснал во еден од најзначајните трговско-стопански центри, жива раскрсница на Балканот. Трговците од безбедносни причини патувале во групи, формирале каравани од стотици товарни животни (коњи, маски и камили), во вооружена придружба за заштита од арамии. Трговските центри од тоа време имале анови каде престојувале караваните. Велешкиот ан бил надалеку познат, заштитен со дебели ѕидови и масивни порти. Велешките трговци најчесто тргувале во Белград, Земун, Сараево, Трст, Венеција, Милано, Виена, Лајпцих, Дрезден, Пешта, Будим, Одеса, Киев и др. метрополи каде основале свои претставништва. Заедно со купената стока во својот град внесувале и нови идеи, култура, навики.
Економското зајакнување на граѓанството во Велес, Францускиот вице конзул Белег, во средината на XIX век го поделил на три категории: 30 трговци од прва класа, 20-тина од втора категорија и трета побројна категорија велешки поситни трговци.

Најпознати и најбогати трговски семејства од ова време се: Весови, Коробарови, Дрндарови, Шулеви, Урумови и Кушеви.